Το κράτος-μοντέλο του Κυριάκου Μητσοτάκη – Ραντεβού με την Ιστορία

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει τα απλά, θα του βγάλει το καπέλο η Ιστορία. Όσα είναι πράγματι απλά και «απλά», τρόπος του λέγειν, γιατί πολλά είναι όντως σύνθετα και περίπλοκα.

Δεν φειδόμεθα χώρου για να επαναλαμβάνουμε κάθε φορά την ανάγκη δημιουργίας σύγχρονου κράτους και την αδήριτη αναγκαιότητα επαναφοράς του στην κανονικότητα. Ανέκαθεν έπασχε η δημόσια λειτουργία. Είναι χιλιογραμμένα τα κακά της κρατικής μοίρας μας: πολυνομία, γραφειοκρατία, αντιφατικές επικαλύψεις νόμων, εισπηδήσεις υπηρεσιών σε άλλες υπηρεσίες, χαρτομάνι, διαφθορά, κηφηναριό, αναξιοκρατία, υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας κοκ.

Στα χρόνια των Μνημονίων, όλα αυτά, σαν πρόσθετα βαρίδια, μας οδήγησαν στον πάτο. Πιο πριν, στα χρόνια τις επίπλαστης ευμάρειας, η Ελλάδα είχε πληγωθεί από ασυντόνιστα και ασύνταχτα κυβερνητικά σχήματα. Συντηρούσε ένα υπερτροφικό και ανάλγητο κράτος, που εχθρευόταν τον πολίτη, γι’ αυτό και ο τελευταίος, έχοντας τη νοοτροπία του διωκόμενου, όπου και όπως μπορούσε, το έκλεβε! Έχει αποδειχθεί από τις τραυματικές εμπειρίες των πολλών κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης ότι, χωρίς οργανωμένη και αυστηρά συντονισμένη διακυβέρνηση, δεν έρχεται η πολυπόθητη άσπρη μέρα…

Ποιος από τους εκάστοτε κυβερνώντες δεν θα ήθελε ένα όμορφο και ρομαντικό ραντεβού με την Ιστορία;

Όμως, τέτοια ραντεβού δεν ευτύχησαν να έχουν, γιατί η χώρα γρήγορα περιέπιπτε στην αδράνεια της κρατικής πολυπλοκότητας, που «παράγει» διαφθορά, και στα πλοκάμια των πολυποίκιλων ομάδων συμφερόντων, που βρίσκουν τον τρόπο να ποδηγετούν τα κόμματα εξουσίας.

Αλλά να που, ύστερα από έναν μήνα διακυβέρνησης του τόπου από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ευδιάκριτη η διαφορετικότητά της. Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, η Ελλάδα δοκιμάζει κάτι εσωτερικά συνεπές και οργανωμένο, που μπορεί να απαντήσει στα διαρθρωτικά και τα τόσα άλλα προβλήματα διοίκησης και διακυβέρνησης της χώρας.

Ο πολιτικός χρόνος προσφέρεται για να επιδείξει η κυβέρνηση της Ν.Δ. την ίδια ορμή και αποφασιστικότητα του πρώτου μήνα.

Να βάλει τον τόπο στις ράγες της κανονικότητας, τώρα που ο Τσίπρας είναι αιφνιδιασμένος από την προετοιμασμένη άρτια εδώ και καιρό κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και από την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσει τις πρωτοβουλίες της και αντιδρά στα πραγματικά ζητούμενα της ελληνικής κοινωνίας. Και, πανθομολογούμενα, πρόκειται για πρωτοβουλίες που έχουν επιδράσει ανακουφιστικά σε όλη τη διαστρωμάτωσή της.

Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι η νέα κυβέρνηση είναι σε καλό δρόμο. Αλλά μέχρις εκεί, γιατί η μεγαλύτερη παγίδα σε μια εξίσωση που έχει παρονομαστή της τον πολιτικό χρόνο είναι ο εφησυχασμός και η υποτίμηση του αντιπάλου.

Η κυβέρνηση οφείλει να υπηρετήσει αταλάντευτα τον σχεδιασμό της, που είναι δομημένος πάνω στα «ματωμένα» επιτεύγματα της υπερδεκαετούς σταθεροποίησής της μέσω των επώδυνων Μνημονίων.

Οι βάσεις για επιτελικό κράτος τέθηκαν, αλλά απομένει πολλή δουλειά. Δεν είναι δυνατόν νοσηρές νοοτροπίες δεκαετιών να εξαλειφθούν μέσα σε λίγους μήνες.

Το πέρασμα από τον φόβο των πολιτών απέναντι στο κράτος στον σεβασμό είναι ένα μακρύ φαράγγι.

Από τους αυτοματισμούς του κράτους, τη φιλική προσέγγιση των πολιτών, την ταχύρρυθμη εξυπηρέτησή τους χωρίς χρονοβόρες, και δη «πονηρές», διαμεσολαβήσεις εξαρτάται η επιτυχία του εγχειρήματος

Όσο το κράτος δίνει καλά παραδείγματα, όσο πείθει για τη διαφορετικότητα, τη λειτουργικότητα και την κανονικότητά του, τόσο θα ενισχύεται η σταδιακή εκπαίδευση των πολιτών σε μια νέα νοοτροπία, που θα διευκολύνει τις σχέσεις των δύο πλευρών με όρους αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας.

Με τα προηγούμενα μοντέλα διακυβέρνησης δεν είχαμε σωστά δομημένο και ευέλικτο κράτος, φιλικό προς τους πολίτες.

Με βάση αυτή τη διαπίστωση, έχει το δικό του, ξεχωριστό ενδιαφέρον το μοντέλο που έχει προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όλη του η προσπάθεια αποτυπώνεται στη διαμόρφωση ενός επιτελικού κέντρου γύρω από το
πρωθυπουργικό γραφείο. Φανταζόμαστε τον πρωθυπουργό σαν general manager ή, αν προτιμάτε, σαν πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο που διαρκώς ενημερώνεται και παρακολουθεί όλους τους τομείς και τις πτυχές της κυβερνητικής δράσης, και παρεμβαίνει πάραυτα για να εξουδετερώνονται δυσλειτουργίες, αγκυλώσεις και ολιγωρίες.

Θεωρητικά, το εγχείρημα ενέχει τον κίνδυνο του συγκεντρωτισμού. Όταν, όμως, όλα τα προηγούμενα μοντέλα απέτυχαν παταγωδώς, οφείλουμε να αποδεχθούμε το
πρότυπο Μητσοτάκη.

Πέραν του ανωτέρω σκέλους, που σχετίζεται με τον νέο τρόπο διακυβέρνησης, υπάρχει φυσικά και το άλλοκρίσιμο μέγεθος, που αφορά τις σοβαρές ελλείψεις σε πάρα πολλούς νευραλγικούς τομείς του δημόσιου τομέα. Και σε αυτό δεν χωρούν εκπτώσεις. Το λίφτινγκ στο δυσκίνητο, ανορθολογικά δομημένο, εν πολλοίς διεφθαρμένο, αναξιοκρατικό και πελατειακό κράτος πρέπει να είναι γενναίο.

Ο τόπος έχει μόνο μία επιλογή: να αποκτήσει σύγχρονη, δημιουργική, παραγωγική Δημόσια Διοίκηση.

Να καταστεί συνείδηση σε όλους ότι, λειτουργώντας επιτέλους σωστά, το κράτος μας θα βοηθήσει σε μεγάλο ποσοστό την ομαλή λειτουργία της εθνικής μας οικονομίας, σε ποσοστό που, σύμφωνα με αξιόπιστες έρευνες,
φτάνει το 60%!

Όσα κουσούρια κι αν έχουμε ως λαός, είναι βέβαιο ότι πολλά από αυτά θα επικαλυφθούν αν προσχωρήσουμε στην αντίληψη ότι η λειτουργική κανονικότητα του κράτους έχει θεραπευτική ιδιότητα απέναντι στις παθογένειές μας.

Σε δύο χρόνια θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια της Εθνικής Παλιγγενεσίας μας.

Είναι ένα στοίχημα, λοιπόν, να γιορτάσουμε ταυτόχρονα και την απελευθέρωσή μας από τα «δεσμά» του δημόσιου τομέα «δυνάστη» των πολιτών.

Πηγη: ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ